kvikindið hljóp eins og þjófur

Í framhaldi af hundasögunni sem er í færslunni hér á undan ætla ég að láta aðra fljóta með. Staður og stund: Sognsvatn við Kringsjå í Osló.

Útivistarsvæði Oslóar og í bakgarði stúdentagarðanna.

Nokkrar fjölskyldur að grilla á einnota námsmannagrillum, allir í stuði, nokkrar pulsur á grillinu. (Lánasjóðurinn bauð ekki upp á neitt grandgrill á þessum árum). 

Bara verið að bíða eftir því að þær væru klárar.

Kemur ekk risastór hundur skokkandi inn úr skóginum og í átt að okkur. Hann stekkur að grillinu, tekur nokkrar pulsur upp í kjaftinn. Gleypir þær í einum bita. Skokkar í burtu.

Rétt á eftir kemur einhver grindhoruð kjelling á jogginu eftir göngustíg. Hún kallar á bikkjuna (bikkje er heimilishundur) og helv. kvikindið hljóp eins og þjófur á eftir kellu. Engar áhyggjur af kvöldmatnum þann daginn.

Ég hugsaði oft eftir þetta atvik hvaða dóm ég myndi fá ef ég færi upp að Sognsvatni og stæli pulsum af grillinu hjá hinum og þessum.

Ég lét mér einnig detta það í hug að ná mér í græju í undirheimum Oslóar og plaffa á þessi grey sem voru greinilega illa haldina af hungri úti að hlaupa með eigendum sínum.

Það náði aldrei lengra en í aðra heilafrumuna. Hin var á tali.