„Stíft" og snarpt

Vinur minn Kristján Jónsson a.k.a Bolvíska Stálið kom því til leiðar að fyrirtækið Vín og matur kom rauðvínsflösku til mín fyrir nokkru.

Stálið skoraði á mig að smakka veigarnar og segja frá því hvernig vökvinn smakkaðist. Vínsmökkum bloggheima gæti þetta kallast.

Ég sá ekki þegar flaskan barst upp á hálendið í höfuðstöðvar Morgunblaðsins en ég efast um að Kristján Jónsson hafi þorað á græna sápustykkinu í slíkt ferðalag.

Chianti Classico vínið sem ég fékk í hendurnar er ítalskt. Gamalgróið fjölskyldufyrirtæki Castello Di Querceto er hugmyndasmiðurinn en „brugghúsið" er staðsett rétt við Flórens og Siena.
Í framhjáhlaupi má geta þess að Siena er ítalskur meistari í körfubolta og ég hef séð liðið spila í Róm. Það er önnur saga.

Chianti Classico flaskan sem ég opnaði er frá árinu 2007. Vínið er ungt og það var nauðsynlegt að hella úr flöskunni í karöflu og leyfa því að anda. Ég dró andann með því. Hellti því í stórt glas sem lak ekki.
(Það eru grunnatriðin í vínsmökkum sem ég fékk frá æskuheimilinu. Ef það lekur ekki þá er hægt að nota það.)

Að mínu mati er Chianti Classico er eins og sportbíll. „Stíft" og snarpt. Ég hafði því miður ekki tök á því að elda stórsteik, bjóða fólki í mat og drekka Chianti Classico þar sem að konan var í blaki.

Vínið er bragðmikið og ég ætla ekki einu sinni að reyna að ljúga einhverju um hvaða „ber" eða „bragð" einkennir vínið. Og fyrir mann sem hefur nefbrotnað fimm sinnum í einhverju körfuboltarugli þá er lyktarskynið eins og íslenska bankakerfið. Í molum. 

Chianti Classico er gott á bragðið. Skál fyrir því.

Ég skora á Eirík Ásgeirsson íþróttafréttamann á Fréttablaðinu/Vísir.is að taka við keflinu. Hann er sérfræðingur í rauðvíni. Ég kynntist því á miklu rigningarkvöldi á spænsku eyjunni Mallorca í mars árið 2007. Þar talaði Eiríkur þýskum tungum og var alvitur um rautt, hvítt og Mojito.